We starten aan het station van Vlissingen. Het station zelf heeft een lange geschiedenis. Het is feitelijk het derde station (nummer 1 werd verwoest door oorlogsgeweld, het tweede werd verwoest door een stoomlocomotief met defecte remmen).

Ter vervanging van het tweede station verrees tussen oktober 1949 en september 1950 het huidige stationsgebouw naar een ontwerp van architect Sybold van Ravesteyn (1889-1983), wiens neobarokke stijl duidelijk in het gebouw te herkennen is.

Het gebouw is ruim voorzien van voor Van Ravesteyn kenmerkende details als ronde en vierkante gekantelde ramen, versieringen op de daklijst en beelden aan de gevel. Aan de buitengevels van het station zijn vier keramiekbeelden van Jo Uiterwaal (1897-1972) geplaatst met voorstellingen die verwijzen naar de spoorverbinding en de provincie Zeeland. Op 18 maart 2010 werd het stationsgebouw aangewezen als Rijksmonument en is daarmee een van de weinige door Van Ravesteyn ontworpen stationsgebouwen dat nog niet is gesloopt.

We lopen verder langs de Prins Hendrikweg richting 1ste en 2de Binnenhaven en we steken het Kanaal door Walcheren over (over de Keersluisbrug). Het Kanaal door Walcheren is een waterwegverbinding tussen de Westerschelde bij Vlissingen en het Veerse Meer bij Veere. De aanleg vond plaats tussen 1870 en 1873 en droeg bij aan het economisch herstel van Middelburg. Koning Willem III opende op 8 september 1873 het kanaal en op diezelfde dag ook de nieuwe haven van Vlissingen.

We lopen langs de Willem Ruysstraat richting Hotel De Timmerfabriek (Albionkade). De Timmerfabriek - een oud industrieel gebouw -  is vanaf 2010 voor verder verval behoed en ten slotte herbestemd tot hotel. Bij de restauratie zijn kenmerkende elementen, zoals het betonskelet, het atrium, de ramen en het glazen dak, bewaard gebleven of vernieuwd. Het zeshoekige torentje, dat bij een bombardement in 1943 verloren was gegaan, keerde terug. Hotel de Timmerfabriek werd in 2022 geopend, het beschikt over 68 kamers.

We steken opnieuw het water over (Dokwerker). Daar maken we een U-ommetje via eerst Onderstraat, dan Palingstraat en dan Flessenstraat. In de Onderstraat begrenst een muur (met hekwerk) het fabrieksterrein van KMS de Schelde, het huidige Scheldekwartier. Ronald Mullié voorzag in 1990 de muur van honderd bolvormige uitsteeksels (Honderd amorfe vormen, die gaan over licht en kleur).

Via de Koudenhoek komen we aan het Museumschip Mercuur. De Mercuur is een oude mijnenveger die naderhand is omgebouwd tot herstelschip voor torpedo's. Nu is het schip een museum geworden dat gerund wordt door vrijwilligers.

We duiken nu echt het oude Vlissingen in via Groenewoud en Dortsmansstraat. Via de Nieuwstraat komen we aan Bellamypark. Op het Bellamypark bruist het altijd. Cafés en restaurants maken deze plek tot een van de meest levendige in Vlissingen. Hier staand, zullen weinig mensen vermoeden dat het plein nog maar ruim een eeuw oud is en dat het eeuwenlang vissers- en koopvaardijschepen waren die hier de levendigheid brachten. In een lange rechte lijn vanaf het Rondeel lag in wat nu het Bellamypark en de Spuistraat zijn, de Oude Haven. Het Bellamypark is wat betreft rijksmonumenten een van de best bedeelde straten van Vlissingen. De panden zijn gerestaureerd en vertellen elk een deel van het historische verhaal.

De haven van het oude Vlissingen, dat een eindje landinwaarts aan een getijdenkreek was ontstaan, verzandde. Begin veertiende eeuw liet graaf Willem III daarom dichterbij de Schelde een nieuwe haven aanleggen, vermoedelijk met de bedoeling daar ook een nieuwe stad te vestigen. Zo kwam rond 1315 een nieuwe haven in gebruik met daaromheen de eerste straten van Nieuw-Vlissingen. De haven, die later te boek stond als de Oude Haven, liep in het verlengde van het Rondeel en huidige Keizersbolwerk over het tracé van het huidige Bellamypark en de Spuistraat.

We lopen langs Bellamypark richting Kanonnen op het Rondeel in Vlissingen. Het Rondeel is rond 1440 ontstaan en vormde de afscheiding tussen de Vissershaven en de Voorhaven. Tevens was het een plek die de havens kon beschermen.

We lopen de zeedijk op. Links van ons zien we hat Arsenaal.

Het Arsenaal was een museum en maritieme attractie in Vlissingen. In het museum stond het thema piraten centraal. In het Arsenaal was onder andere een Piratenpark en een zeeaquarium met haaien en roggen ingericht. Vanuit de 65 meter hoge uitkijktoren was er een uitzicht over Vlissingen en de Westerschelde. Het Arsenaal was onderdeel van het Arsenaalcomplex, dat naast de attractie bestaat uit een theater, twee restaurants, een snooker- en een speelautomatenhal. In 2021 werd het gesloten en is het plan het om te bouwen tot een hotel.

We stappen verder en komen aan Uncle Beach Memorial Vlissingen. Bij Uncle Beach kwamen de geallieerden in 1944 aan land tijdens de slag om de Westerschelde in de Tweede Wereldoorlog. Vlissingen heeft een strategische ligging aan de Westerschelde en er werd hier dan ook hevig strijd geleverd in het gebied rond de Oranjemolen dat de codenaam ‘Uncle Beach’ kreeg. Nu is dat een gebied vol herinneringen aan en monumenten voor deze strijd. Rond Uncle Beach zijn er allerlei herinneringen aan de strijd die hier geleverd is.

Wat verder kijken we uit op de Oostbeer. De Oostbeer in is een Napoleontisch vestingwerk dat er toe diende het water in de vestinggracht rond de stad te scheiden van het zeewater om zo te voorkomen dat de vestinggracht bij laag water leeg liep. De Oostbeer stamt uit de Franse tijd die in Vlissingen van 1795 tot 1814 heeft geduurd. Na het Engelse bombardement in 1809, waarbij de stad zwaar getroffen werd, liet Napoleon de vesting Vlissingen ingrijpend moderniseren en uitbreiden. Vlissingen werd aan landzijde voorzien van een nieuwe gracht en rondom de stad werden forten aangelegd. In 1810 werd aan de oostelijke zijde van de stad een stenen beer gebouwd die later de Oostbeer is gaan heten. Aan de westelijke zijde van de stad werd de Westbeer gebouwd.

De Oostbeer is een gemetselde beer met schuine kanten. Om aanvallende soldaten te beletten de vesting via de beer te bereiken was de aan de bovenzijde een 'ezelsrug' aangebracht van gladde natuurstenen. De ezelsrug werd in het midden voorzien van een zogenaamde monnik, een massief rond torentje die een doorgang onmogelijk moest maken. De monnik was een de bovenzijde afgedekt met een gladde natuurstenen muts. In de holle beer werd een gang aangelegd met schietgaten die de vestinggracht konden bestrijken. De gang was aan beide zijden van de beer verlengt en liep uit in zogenaamde escarps- en contrescarpsgalerijen, een stelsel van onderaardse gangen waarin mijnen konden worden aangebracht. Die werden gebruikt om tijdens een aanval over landzijde het hele verdedigingswerk op te blazen met de inundatie van het gebied rondom de vesting Vlissingen als gevolg.

We wandelen verder de dijk af naar het Dijkpaviljoen De Punt. Daar steken we de sluizen over die ons retour naar het station brengen.