Stikstof
Om de stikstofverliezen te beperken is het belangrijk om (1) de capaciteit om stikstof vast te houden in de bodem te verbeteren en (2) stikstofefficiëntie te verhogen.

De capaciteit van de bodem om stikstof vast te houden kan verbeterd worden door het

verhogen van het organisch stofgehalte in de bodem. Dat zorgt voor een verhoging van het stikstofgehalte.

Om stikstof efficiënt te gebruiken gaat het om de juiste hoeveelheid en het juiste type op de juiste plaats en tijdstip. Om een voedselsysteem binnen ecologische

grenzen te houden, is het nodig de ‘gemiddelde’ efficiëntie voor plantaardige productie te verhogen naar 75%, terwijl deze momenteel op mondiaal niveau 48% bedraagt. In Vlaanderen bedraagt de efficiëntie 43%. De stikstofefficiëntie kan verhoogd worden door een grote diversiteit aan maatregelen, zowel technologische als natuurgebaseerde maatregelen.

Voorbeelden van technologische maatregelen zijn het breder toepassen van meststoffen met een langzame afgifte van stikstof (bv. gecoate meststoffen), fertigatietechnologie (het gelijktijdig toedienen van meststoffen en irrigatiewater), precisielandbouwtechnieken, sensor technieken (voor het monitoren van plantbeschikbaar stikstof in de wortelzone), stikstofstabilisatoren en genetische modificaties zoals het manipuleren van genen betrokken bij stikstofopname, -transport, en -assimilatie in de plant.

Voorbeelden van natuurgebaseerde maatregelen zijn bodembehoudtechnieken (bv. gereduceerde bodembewerking), het inwerken van gewasresten, groenbemesters, optimaliseren van gewasrotaties (gericht op het verbeteren van de bodemgezondheid), biologische landbouw en microbiële inoculatie (zogenaamde biomeststoffen, bv. het toevoegen van mycorrhizae). Bij deze technieken wordt de rol van het bodemleven net daadwerkelijk versterkt.